Lucretia Wilhelmina van Merken Godsdienst als antwoord op leed en verdriet Amsterdam 1721 - Leiden 1789 De beroemdste dichteres in de achttiende eeuw was Lucretia Wilhelmina van Merken. Betje Wolff was een groot fan van haar en schreef verschillende bewonderende brieven aan de schrijfster, die getrouwd was met de al even beroemde dichter-koopman Nicolaas Simon van Winter. In 1777: 'U bent mevrouw Van Winter & ik ben maar een boerse domineesvrouw, heel goed; u bent de grootste dichteres van ons land & ik schrijf gerijmd proza; ik weet het?. Van Merken reageerde koel of helemaal niet. De dichteres liet zich liever niet zien in het grachtengordelcircuit. Een uitzondering maakte ze voor de verlichte kring dichters rond de Amsterdamse uitgever Pieter Meijer. In deze kring werkte ze vanaf 1758 mee aan verschillende psalmberijmingen. Een klassiek geworden psalm, nr. 42, is van haar hand: 't Hijgend hert, der jacht ontkomen/schreeuwt niet sterker naar 't genot/ Van de frisse waterstromen,/Dan mijn ziel verlangt naar God.' Leren van tegenslagen In 1762 werd Van Merken op slag beroemd door het leerdicht Het nut der tegenspoeden. In dit gedicht, bijna 900 regels lang, betoogt de dichteres dat tegenslagen zinvol zijn in het leven. Ze houden de mensen bescheiden, relativeren en zorgen ervoor dat men niet ten prooi valt aan de vele verleidingen van het leven.