'Een kind des Satans', heet de pionier van het modernisme in de Nederlandse-letterkunde-in-engere zin, Hieronymus van Alphen (1746-1803). Van Alphen leidde als student te Utrecht een vrolijk, nogal losbandig leven. Vandaar dat zijn latere geestverwant mr. H.J. Koenen hem in deze jaren 'een kind des Satans' acht. Het ongedacht herstel uit een gevaarlijke ziekte van een vriend bracht Van Alphen en zijn boezemvriend Pieter Leonard van de Kasteele tijdig tot andere gedachten, en van nu af overheerst in Van Alphen (...) diepe godsdienstigheid. Na zijn promotie te Leiden in 1768, vestigde hij zich als advokaat te Utrecht. Enkele jaren later (1771, 1772 en 1782) volgen drie bundels stichtelijke mengelpoëzie van beide vrienden (...). Deze dichtkunst is literair-historisch van belang, doordat Van Alphen en Van de Kasteele tot zuiver lyrische en op bepaalde plaatsen zelfs melodieuze expressie van hun gevoelsleven neigen, een in deze periode nog maar sporadisch voorkomend verschijnsel. De hoofdtrek van deze poëzie is die van echte eenvoud en ongekunsteldheid, zij is de natuurlijke uitspraak van een door natuur en godsdienst vervuld psychisch leven'. G. Knuvelder, Handboek tot de geschiedenis der Nederlandse letterkunde, 1964 (3e), 3, pp. 68-69. Over Pieter Leonard van de Kasteele zie het uitvoerig bericht in: NNBW, VIII, 948-95. Over Hiëronymus van Alphen zie ook: NNBW, 1, 88-89 (3)